Nu geef ik niet per definitie wekelijks iemand een kopstoot, al zeker geen Hagenees. Dat doe je niet. Althans, tijdens de kabinetten Balkenende deed je dat niet. Het waren de hoogtijdagen van de normen en waarden, ook in Den Haag. Binnen het kabinet Rutte leek echter de PVV een morele ommezwaai te willen maken. Na diverse openbaringen van ‘burgerlijke ongehoorzaamheid’ en het aanblijven van betrokken politici, sloot Marcial Hernandez de rij. Met een schikking van €500,- werd echter een doordachte stap gezet. Nee, schikken is niet altijd schuld bekennen.
Afgelopen week, op mijn vaste vrije dinsdag, heb ik ook geen schuld bekend. Wél geschikt. Het was na aanleiding van het lappen van de ramen en het dweilen van de vloer dat mijn partner direct bij thuiskomst meende hier een opmerking over te maken: “De vloer in de keuken heb je zeker nog niet gedaan, ik zie nog allemaal strepen.” “Pardon! Als het je verdomme niet zint, doe het dan de volgende keer zelf”, ik reageerde als een verraden huisman. De verwijten over slechte communicatie volgden elkaar in rap tempo op. Uiteindelijk ontstond er een patstelling die de rest van de dag stand hield. Gezellig!
De volgende dag vertelde ik het een collega en mijn idee om het voorval te bedekken met een bosje bloemen: “Niet doen”, zei hij, “Dergelijke mannen bekennen schuld of willen seks.” Ik ben en wil alleen niet die ‘dergelijke man’ zijn en stuurde daarom op weg naar huis langs de bloemist. In de laatste kilometer bedacht ik hoe ik het zou gaan inkleden:
“Het zijn gerbera’s, … ik dacht, die heb je al een tijdje niet meer gehad.” Het bleek de juiste toon.
We zijn nu een week verder en het voorval is naar de achtergrond geraakt. Morgen mag ik de vloer weer dweilen. Die wordt brandschoon.
