Op weg naar Disneyland Resort Parijs. Het voor mij als EuroDisney bekent staande pretpark is een resort. Nee, het is niet meer het land van Mickey Mouse en Donald Duck alleen maar ook van het land van Commercie, van Unilever en Coca Cola.
Maud en Gijs op de loopband, richting de ingang. Je vraagt je af wat voor een impact 3 dagen Disneyland op ze zal hebben. Achter de ingang moet het een walhalla zijn… en dat is het ook. Bij de eerste aanblik van het kasteel is de herkennig daar. De TV-reclame heeft zijn werk gedaan. Ze gaan los, van draaimolen naar vliegende olifanten en verder. Wachttijden werden zonder gemor aangevallen. De attractie was duidelijk het hoofddoel en die ervaring liet ze nooit in de steek. Alles was goed beter best, 3 dagen lang.
Donderdag was onze laatste dag. De rek bij de kinderen voor een deel verdwenen. Het wachten zwaarder en souvenierswinkeltjes hadden hun klauwen uitgestoken. M. en G. moesten iets uitzoeken, als aandenken. 1 Ding mochten ze uitkiezen. Een onmogelijkheid, in een winkel waar alles van jou zou kunnen zijn. Met hun ogen wijd open stortten ze zich op het aanbod. Uiteindelijk stonden ze beide tevreden weer buiten met een speeldoos en een brandweerauto.
Vooraf heb ik mij afgevraagd hoe ze het zouden doen, of ze wel om zouden kunnen gaan met alle indrukken die ze te verwerken zouden krijgen, drie dagen Disney niet teveel van het goede zou zijn of de merchandising ze niet zou grijpen.
Ze hebben er geen last van gehad, hun blik was gericht op Ior en Mickey Mouse… en die waren heerlijk zacht.
