Vorige maand nog, werd door een kennis, via zijn vrouw, gemeld, dat hij vond, dat er wat schortte aan mijn manier van communiceren. In e-mailverkeer wel te verstaan. Nu kan ik mij daar wel iets bij voorstellen. Ik ken mijzelf natuurlijk het beste, ben meestal de leukste thuis en daarbij ook nog eens eenoog in een specifiek land. Dat laatste is het gevolg van mijn werk. Als technisch schrijver wordt je al snel als taalpurist getypeerd. En juist in mijn mondelinge communicatie probeer ik daar gehoor aan te geven. Dat daarbij mijn purisme wat achterblijft in mijn e-mails zal u wellicht verbazen, voor mij is het een bewuste keuze.

Gemeld werd dat e-mails van mij afkomstig, kil en zakelijk zouden zijn. Ik heb dit tegenover haar dan ook niet ontkend en onderkend dat hier voor mij een uitdaging lag. Een paar weken later, er was nog geen aantoonbare progressie geboekt, legde ik het voorval voor aan een goede vriend. Hij had een gelijkwaardig incident meegemaakt en vertelde over de wijze waarop hij dit probleem getackeld had: via de ‘lulmethode’. “Nou, simpel. Zodra je een e-mail hebt geschreven controleer je elke zin of je die kan laten volgen door het woord ‘lul’. Bijvoorbeeld op de vraag of je een vriend van een vriend wilt helpen verhuizen, omdat jij een aanhanger hebt: “Nee, ik heb andere plannen en de tandemasser heeft ook een lekke band. [Lul.]‘ Dat is dan geen goede zin! Dan weet je dat je die anders moet formuleren.”

Alhoewel ik de tip in de categorie ‘je iemand naakt voorstellen tijdens een sollicitatie’  vond vallen, ben ik er mee aan het werk gegaan. Het is mij zwaar gevallen. Bij de eerste paar e-mails die ik schreef kwam ik er niet uit. Achter elke zin die van mijn toetsenbord rolde kon de bewuste toevoeging zetten:

Hoi Martin, wil je voor de zoveelste keer weer eens naar mijn laptop kijken, hij doet weer raar.

Dag Ans, nee, wat denk jezelf. Ga op een cursus ‘Windows voor beginners’. [Kut] (vrouwelijke variant).

Zonder afbreuk te doen aan de boodschap die ik wilde overbrengen, lukte het niet. Ik merkte dat ik eindeloze e-mails moest gaan schrijven om mijzelf in te dekken en voldoende empathisch over te komen.

Lieve Ans, wat vervelend dat hij nu alweer raar doet. Wat is dat toch, het lijkt wel een computer, hahaha. De vorige keer heb ik je fijn kunnen helpen via Teamviewer maar mijn computer doet nu ook een beetje raar. Als ik namelijk de master boot record delete, start de pc niet meer op. Maar goed, dat is niet jouw probleem. Echt rot voor je, en je dacht nog wel een goeie pc gekocht te hebben bij de LIDL. Ik heb alleen dus niet de mogelijkheid je snel te helpen. Misschien moet je iemand anders eens even vragen.

Het antwoord van Ans liet zich raden: O, doe maar rustig aan. ik heb nog wel even. Dan doen we het volgende week wel, alvast bedankt. Liefs Ans.

Ik kon herschrijven wat ik wilde … niets mocht baten. Uiteindelijk begon ik mensen terug te bellen, terugmailen was geen optie. Dat koste teveel tijd en gaf nooit het door mij gewenste resultaat. Ik was ten einde raad , begon aan mezelf te twijfelen en aan mijn communicatieve vaardigheden, maar weigerde te capituleren. Gisteren besloot ik mijn vriend te mailen, misschien zag ik een aspect van zijn tip over het hoofd, of had ik de essentie niet begrepen:

Hallo Ton,
Ik ben me daar aan het stoeien gekomen met die lulmethode van je. Ik kom er niet uit. Heb je nog tips? Groet, Martin.

’s Avonds had ik al een reactie:

Hey Smit,
Ik had toch wel gedacht dat jij er wel uit zou komen met jouw achtergrond. Wat ben je nou voor een schrijver. :-)
Er is wel een alternatieve methode, mocht je taalvirtuositeit tekortschieten. Dan sluit je gewoon elke zin, waar je ‘lul’ achter kunt zetten, af met een smiley.
Volgens mij had je dat ook nog wel zelf kunnen verzinnen. :-)

Hallo Ton,
Niet dus. Maar ik weet genoeg, bedankt. :-)