12 Jaar hard werken, ploeteren, zeuren, toegeven, nemen, accepteren, incasseren, volhouden … lang volhouden … heeft eindelijk een vrucht afgeworpen. Eindelijk is er resultaat, mijn TJAKAA-moment.

OK, dat je aan een relatie moet werken was mij vooraf duidelijk. Dat je hard aan een relatie moet werken had niemand verteld. Dat je als man het gevoel hebt dat je moet knokken voor je eigen vierkante meter binnen de arena waar zij haar domein heeft… was mij niet bekend. Dat zij het strijdtoneel al heeft verkend en haar positie heeft ingenomen, überhaupt voordat jij het idee hebt dat er van een relatie gesproken kan worden … je begint als man met een achterstand. Het heeft mij 12 jaar gekost om het gevoel te krijgen dat ik op haar inloop. Eindelijk kan ik zeggen dat ik een overwinning heb geboekt.

Ik straal als ik mijn ontdekking doe. Ik groei in de minuten daarna. “Yes I can”. Natuurlijk laat ik haar niets blijken, net zo min als zij kenbaar heeft gemaakt een stap mijn richting op te maken.

Jarenlang was het een gevecht. De jong belegen kaas mocht in de kaasbak. Mijn komijnekaas bleef buiten de bak (haar kaas kon in aanraking komen met mijn kaas). Komijnekaas werd ook altijd in een kleinere hoeveelheid gekocht dan de jong belegen kaas. Waar de kaasboer op de markt “een kilo graskaas alstublieft” hoorde sloot zij af met “en een klein pondje jonge Komijn”. Belegen Komijn, veel lekkerder nog, werd in geen geval gekocht.

Buiten de kaasbak droogde mijn kaas snel uit. Snel nuttigen was het beste. Helaas moest ik dan weer lange tijd wachten tot en een nieuw klein pondje werd gekocht. Dat gaat nu veranderen!

Ik pakte de kaasbak uit de koelkast die ochtend. G. wilde een knäckertje  met kaas, M. een plakje ontbijtkoek. Ik opende de kaasbak… even stond alles stil. Wat een glorieus moment… wat een aanblik. Mijn komijnekaas in dezelfde bak als haar kaas. Dit was zeker een halve meter gewonnen eigen ruimte. TSJAKAA. Van dit stukje kaas ga ik eens lekker lang genieten!

Bedankt schat.