Zo af en toe kom ik en filmpje op internet tegen waarbij ik denk: dit kan niet naar iedereen doorgestuurd worden. Filmpjes die ik als taboe zou bestempelen. Tenminste als ik ‘een taboe’ zou definiëren als ‘iets wat niet zonder meer doorgestuurd kan worden naar mijn moeder’. Daar is ze namelijk ook mijn moeder voor, die als heilige Maria af en toe mijn geweten aanspreekt en mij ethische vraagstukken voorlegt. Waarbij je op het moment van vraagstelling al weet dat haar morele inzichten contrasteren met de jouwe. Dus … mijn moeder is de 65 gepasseerd en verdient het niet lastig te worden gevallen met filmpjes die over haar grenzen gaan.
Maar misschien leg ik de lat wat te laag, de drempel te hoog en mag ik mijn moeder niet als uitgangspunt nemen. Maar zal ik bij een ieder aan wie ik het filmpje wil doorsturen mij eerst af moeten vragen of dit bij hem of haar mogelijk een emotionele reflex van weerzin veroorzaakt. Hoe spontaan is dat. Sluit het onderwerp wel aan bij zijn/haar belevingswereld? Maar wellicht nog sterker: sluit dit wel aan bij hoe zij/hij naar mij kijkt?
Ik had mij die vraag niet moeten stellen. In retroperspectief moet ik toegeven dat ik niet altijd even genuanceerd ben geweest. Soms onberekenbaar bot, tactloos, banaal en hard … een tikkeltje arrogant en buitensporig eigenwijs. Altijd wel gepaard gaande met humor, al dan niet begrepen. Hier tegenover staat natuurlijk een substantiële hoeveelheid aan prettige en innemende eigenschappen. Ik weid me hier niet verder over uit … ik hou het kort.
Het blijft lastig waarom en aan wie ik een filmpje zou willen doorsturen. Ondanks het feit dat ik denk te weten hoe men over mij denkt, ben ik mij er van bewust dat alles wat ik schrijf of onder de aandacht breng iets over mij zegt. En kom ik langzaam tot de ontdekking dat de tijd mijn naïviteit weer voedt. Dat ik ouder word en mijn normen en waarden steeds meer gestalte krijgen. Al dan niet door mijn rol als opvoeder, die zich verbaasd over waarom dergelijke filmpjes op Youtube staan, zichbaar voor mijn kinderen. Maar vooral over hoe volwassenheid je inzichten herschikt, en alles wat aan je voorbijtrekt, langs je eigen, opnieuw gekalibreerde, morele meetlat wordt gelegd … het puberale gegniffel ver voorbij. Ik lijk mijn moeder wel.
(O ja, hier het bewuste filmpje. Nou u weer!)
Soms, niet vaak, zit je op een zondag avond op de bank te denken over ” de reden van het leven” maw whats the point. En dan kom je zoiets tegen….
Het leven heeft weer ZIN !
Dat ik dit nu net voor de paasmaaltijd moet lezen……….Zal het eitje me nog smaken??