We gaan naar Frankrijk. De kogel is door de kerk. Het wordt een vakantiehuisje bij Limoges. Geen gedoe met het aan elkaar ritsen van slaapzakken, haringen die de bodem niet in willen (omdat natuurlijk de hamer vergeten is). Geen toiletrollen onder de arm. Geen “Gute morgen”, omdat jij weet dat hij, die naast je staat te tandenpoetsen, Duitser is. Geen geërger aan dat stel van nog net geen 20, naast jouw tent, met hun nachtelijk vertier. Heerlijk om even niet, op weg naar de kampwinkel, het nieuws te horen van Jaap, omdat hij via zijn KPN-dongel (van zijn baas) op Nu.nl alles al heeft gelezen. Nog beter is het om die avond alle verhalen van Jaap en zijn vrouw Ria te moeten missen … zo gezellig rond de skottelbraai.
Heerlijk is het vooruitzicht op de vakantie. Drie weken na de verkiezingen in het zover. Even bijkomen van de verkiezingsuitslag. Even geen politiek. Even berusten in de keuze van de nieuwe Minister President. Hoe arisch zal onze volksvertegenwoordiger zijn? Het zal mij jeuken. Ik zit dan, op de helft van het jaar, in de middle of nowhere met een glas rosé in mijn hand. Kijk weer verliefd naar mijn vrouw en zie mijn kinderen samen spelen onder de walnotenboom. Geen onvertogen woord valt er. Een serene rust daalt neer over de groene weide voor ons … afgebakend door kreek. De plaatselijke ” fromage” laat me smaken. Mijn schoonmoeder daalt het terras af en zet zich naast mij neer.
Ja … dat dan weer wel. Toch vraag ik mij of het zo zal gaan. Of ik de rust kan vinden na de verkiezingen. Ik maak me zorgen over de mogelijke invloed van Wilders. Ik heb ook al eerder aangegeven dat domme mensen steeds meer bepalen welke koers er gevaren wordt. Dat geldt zeker hier. Maar goed, ik put dan maar moed uit de woorden: het moet eerst een zootje worden voordat het mooi wordt. Dus PVV, breek de boel maar snel af, des te eerder kan de rest het weer opknappen.
