Nu kun je een Fortissio Lungo maken met een Nespresso Meastria en proef je de gelaagdheid en de rijke, temperamentvolle Italiaanse koffietraditie overal dwars doorheen. De aromaten van het gemaakte goud maken meer in je los dan de gedachte aan George Clooney of ‘Miss Volluto‘ alleen. Het astringent is vloeiend en zacht, goed gerond en met een vleug van chocolade. Afgesloten met een lichte bitterheid op je zachte verhemelte, zonder de overhand te nemen. Een genot, een weldaad voor mond en geest.
Nu kun je ook een bak koffie maken met een Douwe Egberts Cafitesse 2000, zoals op mijn werk. Een Hollandse naam bij een Hollandse bak koffie, of diesel zoals sommige collega’s het bruine water noemen. De dampen wuif ik weg voor het nemen van een slok. Het dunne aroma met de typerende aardachtige afronding doet een poging om een bescheiden mokka te laten zien maar verzandt in een asachtige hardheid. We verbloemen het. Verbloemen het met additieven als suiker en nog meer suiker, met melkpoeder en extra extracten.
OK, Douwe Egberts staat niet garant voor het ultieme koffiegenot, maar slecht zou ik het allerminst willen noemen. Het ontbeert echter het ‘What Else’ imago, de arrogantie zoals u wilt, zolang de pedanterie maar niet overgaat in egotisme. Nee, de Master Blenders gooien het op traditie, zetten niet in op de sensualiteit van mannelijke karakters als Clooney. Daar zijn wij Hollanders veel te nuchter voor. Alleen is traditie niet het recept gebleken waar de gemiddelde koffiedrinker bij stil is blijven staan.
Het apparaat is inmiddels vertrokken en heeft plaatsgemaakt voor de nieuwe zakelijkheid van Maas International, genaamd de SL1000. De imponerende zwarte kolos herinnert mij aan de koffiemuren bij tankstations langs de A1 richting Parijs. Nescafé nostalgie.
Boven het display wordt de kast versiert door een affiche waarop prominent het logo van Maas zichtbaar is, geflankeerd door een vrouw getooid in een overenthousiast ontwerp van Frans Molenaar. Daarnaast de tekst ‘Cappuccino’, de Fortissio Lungo van de werkvloer. Alleen het keuzemenu laat deze mogelijkheid onbenut. Keuze 4, 5 en 6 zijn weggelaten, net als de multimediatoepassing. Alles wat naar ‘Ms Vulloto’ had moeten ‘smaken’ is gemeden. De gecreëerde sfeer wordt dunner en dunner.
Enigszins aarzelend zet ik mijn meegebrachte bekertje op de houder en maak mijn keuze. 2, Espresso. Met schijnbaar gemak werpt het apparaat zich op zijn taak. Alleen … Kort na de start wordt dit resoluut verstoord. Het apparaat richt een schuchterige straal water net naast mijn bekertje. Snel positioneer ik het links op de houder maar de helft is al in de lekbak verdwenen. Ongelovig kijk ik naar het apparaat … en weer in mijn bekertje. Twijfelend aan de essentie van en koffiezetapparaat. Ik voel me als Goerge Clooney die wordt afgewezen door Ms Volluto.
Terug op mijn werkplek bezoek ik nog even de website van Maas. Een nichtje van de directeur introduceert het product. Daaronder een opsomming van de mogelijkheden van het “vlaggenschip’. Al lezend door de productbladen vind ik het antwoord op de missende 4, 5 en 6: Cappuccino, Wiener Melange en Chocolade. Op de volgende pagina het excuus waarom de espresso naast mijn bekertje viel. ‘Gescheiden uitgifte koffie en thee’ staat er te lezen. Als Unique Selling Point nota bene!
Teleurgesteld ben ik. Over het apparaat, over de smaak van de koffie en over de keuzes die zijn gemaakt. Kort gezegd, dat 1000 inderdaad de helft van 2000 blijkt te zijn. Maar misschien wel het meest teleurgesteld over het feit … dat over een paar weken … ik eraan gewend ben geraakt. Tja, wat anders! … Morgen dan maar de thee proberen.
