Het is een ‘dingetje’. Natuurlijk is het een ‘dingetje’! En als ik je even alleen spreek zal ik misschien ook wel toegeven dat het meer is dan dat. Vooralsnog houd ik het op een ingecalculeerd en werkgerelateerd minimaal verval. Daarmee houd ik mijn ego overeind … voor zolang het nog duurt.
“Öga, Scandinavian Spirit”, staat er op de brillenkoker. Mijn nieuwe en eerste brillenkoker. Voor mijn nieuwe bril. Werkgerelateerd zoals ik al zei. Voor achter de computer. Als technisch schrijver zit ik nu eenmaal veel achter een beeldscherm. Daarbij komt dat op mijn werk onlangs de lettergroote in onze documentatie is verkleind, om pagina’s en kosten te reduceren. Maar om de kwaliteitsstandaard hoog te kunnen houden voelde ik mij genoodzaakt dit te compenseren … en te investeren in een bril.
Dat werd natuurlijk niet zomaar een bril. Mijn werkbril moest het uitgangspunt worden van een nieuw werkimago, een nieuw statement! Zoals alle mannen tussen de 45 en 55 jaar op dit moment doen. Je koopt een bril met een zwart montuur, trekt een Sissy-boy shirt aan en … voilà! Zo simpel is het … dacht ik tenminste.
Bij alles wat ik tegenwoordig koop, struin ik het internet af opzoek naar reviews en beeldvorming. Of het nu om een nieuwe koptelefoon gaat of een nieuwe frituurpan. Ik weet wat ik koop! Waarom ik dat bij het uitzoeken van een nieuwe bril achterwege heb gelaten is mij nog steeds een raadsel. Het aandeel ‘noodzaak’ heeft mij waarschijnlijk rechtstreeks naar de opticien geleid. Een prima opticien overigens. Die op basis van (alleen) mijn leeftijd kon bepalen of ik een bril nodig had. Toen ik aangaf dat ik schrijver ben, wist hij het zeker: “U moet computer eyeware!” Als hij ook nog aan mijn linker oorlel had getrokken, ik zeg het u, dan had hij mijn oogafwijking op een tiende dioptrie kunnen bepalen! Kundige man, ik kan niet anders zeggen.
Voor ik het wist was de oogmeting gedaan, had ik uit het enorme aanbod monturen een keuze gemaakt en liep ik de zaak alweer uit. Voor een impulsieve aankoop heb ik doorgaans meer tijd nodig. En dat kon dan ook niet ongestraft blijven.
Nee, de bril zit prima, het kostte geen enkele moeite om eraan te wennen en het primaire doel is ook behaald: de lettergrootte wordt ruimschoots gecompenseerd. Alleen mijn nieuwe werkimago, mijn nieuwe statement verdween als sneeuw voor de zon na een bezoekje aan YouTube. Zo werd het achteraf informatie inwinnen genadeloos afgestraft.
Natuurlijk wilde ik mijn nieuw verkregen imago bevestigd zien in het merk Öga. En zoals de brillenkoker al vermelde beloofde dat het een en ander. Maar de ‘Scandinavian Spirit’ bleek een met de Franse slag geknutseld marketingconcept. Ja, inderdaad! Het Franse merk lift mee op de scandinavische designcultuur en vult dit aan met Ikea-achtige namen als, Hülträ, Glasträ en Viträ. Als het maar een trema heeft, moeten ze gedacht hebben … en iets met bomen. Ja! Dat was een goed idee, iets met bomen. Want daar hebben ze er in Scandinavië heel veel van.
Het filmpje laat achterelkaar een aantal zoekende mannen zien, die na het opzetten van een Öga bril nog steeds niets vinden. De muziek is van ongekende schoonheid maar zet de hele scene in mineur. Dat mag je ook verwachten van Thom Yorke, frontman van Radiohead. Een man [2.20 min.] krijgt door een vrouw zijn Öga aangereikt. Ik schreeuw nog dat hij de bril niet moet opzetten, maar het is al te laat. 2 minuten later sluit hij half gehallucinerend en vertwijfeld het filmpje af. Dit was niet het statement waar ik naar opzoek was. Dit is een merk wat zich richt op mannen van 45 tot 55 jaar, die nog niet gevonden hebben, en mogelijk ook nog niet weten waar ze naar opzoek zijn. Juist ja, die groep mannen!
En zo ben ik weer een illusie armer, is mijn ego weer waar die moet zijn en is mijn Öga computer eyeware verworden tot … gewoon weer een leesbril. Niets meer niets minder. Geflankeerd door steeds grijzer wordende bakkebaarden. Misschien dat ik daar nog wat mee kan, als statement.
