Vanmorgen voelde in de noordoosten wind vol in mijn gezicht snijden. Op weg naar mijn werk. Nog voor ik de brug over het Twentekanaal had bedwongen, kondigde mijn benen aan dat het een zware rit zou worden.

Ik dacht nog even terug aan gisteravond. Een keer in de zoveel tijd (bespeur hier de onregelmatigheid) ga ik bij mijn moeder eten. Opzoek naar een lekkere vette jus met gezouten aardappels en boterzachte spruitjes. Even weer de lucht opsnuiven van de ouderlijke keuken. Onlangs had Wouter Klootwijk mij weer getriggerd om bij haar langs te gaan. In zijn programma ‘De Wilde keuken’ onderwierp hij de spruit aan een grondige inspectie en nam de smaak op de korrel. Zo werd de teler aan de tand gevoeld over de bitterheid van de spruit. Uiteindelijk kwamen de heren tot de conclusie dat die oude ‘202 bitter’ spruit een zeer smakelijke is.

Met deze aflevering in gedachte reed ik gisteren richting mijn moeder. Spruitjes … en als het even mee zou zitten misschien wel met een gefruit uitje en een goed doorregen runderlap. Maar het rook allerminst naar spruitjes en mijn neiging om even in ‘de pan op het vuur’ te kijken bleef achterwege: “Ja, we eten Teriyaki. Ik dacht, laat ik eens wat anders doen,” riep mijn moeder vanuit de woonkamer. Met een schuin oog zag ik nog net de verpakking van het Knorr kant-en-klaar-pakket Teriyaki uit de prullenbak steken. “Doe mij maar een oude spruit,”dacht ik nog … omdat alles nog even bij het oude moet blijven.

De door de pekel verroeste fietsketting knarst door mijn derailleur. “Omdat  ik wil dat alles even bij het oude blijft,” herhaal ik nog eens in mijzelf. Omdat ‘het oude’ in al zijn eenvoud dreigt te verstikken tussen alle grillen van het heden. Als er een generatie is die de vorige wil besturen dan is het de onze wel. Meegesleurd, onze generatie in. Achterblijven wordt door ons niet geduld en allerminst begrepen.

Maar naar mate ik ouder word, wil ik steeds minder dat zij meegaan mijn generatie in. Wil ik steeds minder dat zij mij verrassen met Teriyaki. Doe mij maar spruitjes, het liefst van die bittere. Zodat je, als je weer eens bij ze aanschuift, de eenvoud en de oprechtheid kunt proeven. Hoe simpel ook. Aardappels, groente, vlees. En na het eten misschien nog even voetbal kijken. Wat bij mijn schoonvader zeker het geval zou zijn geweest. Vitesse.

Eenmaal op mijn werk aangekomen kan ik mijn draai niet echt vinden. De Excelsheet staart mij aan en de koffie wil niet smaken. E. is bij haar vader en verleent de laatste zorg. Het zal niet lang meer duren.
… Misschien zijn zij die zich niet mee laten sleuren, en bovenal zichzelf blijven, wel het meest benijdenswaardig. Is juist de berusting de wijsheid die met de jaren komt. Ik hoef hem dan ook niet te vertellen dat de ‘202 bitter’ spruit eigenlijk best goed smaakt. Of dat Franse frietjes het lekkerst zijn en dat Mercedes de beste auto’s maakt.

“Gefeliciteerd, met je jubileum.” Verschrikt kijk ik opzij. Alle collega’s en mijn baas staan naast mijn bureau met een bos bloemen. Verdomme ja, 12,5 jaar bij de zaak. Wat een beroerde timing. Nou ja, die fles port is welkom. Die gaat vanavond zeker voor de helft leeg. Proost Hans. Ik heb al Franse frietjes in huis gehaald, … omdat alles nog even bij het oude moet blijven.