Ik kijk over mijn computerscherm en zie Gijs geconcentreerd zijn muis bedienen. We zitten aan tafel, tegenover elkaar. Terwijl ik druk bezig ben met het maken van een “Hiking boek”, is hij op www.girlsgogames.nl een appeltaart met frambozen aan het maken.

+”Wordt ie lekker Gijs?” Zijn vingertje gaat de lucht: “Jaha, nog 1 minuutje en dan is de taart klaar. Dan moet je even komen kijken pap!”

Het is er nog niet van gekomen, maar ik kijk er nu al naar uit: naar het eerste echte “mannenweekend”. Samen bier drinken op de bank, voetbal kijken, boerend commentaar geven op Vitesse – Ajax en meeschreeuwen op Rammstein.
Alleen … Gijs drinkt nog geen bier, laat geen boeren en voetbal … ach. Gijs bakt liever à la Jamie Oliver op de compuut of keutelt de hele dag in z’n pyjama wat rond. En wie ben ik om daar niet in mee te gaan.

“Af! Hij is klaar pap, kom je even kijken?” Ik loop om de tafel heen en laat Gijs vol enthousiasme zijn uitleg doen. De schreeuwerig roze website schijnt hem niet te deren. Dit zijn van die momenten waar maar weer eens blijkt dat mijn oergevoel naar de achtergrond is verdreven en plaats heeft gemaakt voor het vaderschap. Blij toe! Generaliseren over roze en spelen met een Ken behoren tot het verleden. Van mij mag hij.

“Die ziet er lekker uit! … en nu? Wat ga je nu doen?”
“Ik denk dat ik even ga meekuppen, wil jij dat even voor mij intikken want ik weet nog niet zo goed hoe je dat schrijft?” Als ik over Gijs heen buig denk ik even terug aan 7 jaar geleden. Aan hoe het voelde om buiten bij de ingang van het Radboud ziekenhuis in Nijmegen een sjekkie te draaien, om bijna als alleenstaande ouder het Radboud te moeten verlaten. En hoe ik met een zoon, als mijn grootste persoonlijke confrontatie, huiswaarts had kunnen keren.
Maar over een paar dagen vieren we met het hele gezin zijn verjaardag, zijn doemscenario’s geen werkelijkheid geworden en heeft Gijs laten zien dat angstgegners met kinderlijke eenvoud kunnen worden overwonnen.

Ondertussen heeft Gijs alweer genoeg van het computeren en vertrekt naar boven. 5 minuten laten komt hij de trap afgestommeld. Met een “WHOAAH.” stormt hij in zijn Spiderman pak de kamer binnnen. In zijn linkerhand een Star Wars zwaard, in de andere hand … Ken! Met een tweede “WHOAAH” wordt een poging gedaan Ken van zijn hoofd te ontdoen. Een groter contrast na het “meekuppen” is nauwelijks denkbaar! Theater is het, maar open en echt, zoals Gijs is! Ik “WHOAAH” terug, want dat doen mannen onder elkaar … en geniet op voorhand van de komende 7 jaar!