Of ik nog even naar de supermarkt wil om wat Boursin te halen voor in de Carbonara. Natuurlijk wil ik dat. Mijn oproep aan de kinderen, om even samen met papa mee te gaan, blijft onbeantwoord. De één is namelijk op de laptop druk bezig met het stylen van een Barbiehoofd; Gijs. De ander is al voor de helft in haar Nintendo DSi verdwenen; Maud. Ik laat ze maar even.

Vijf minuten later, de supermarkt is bij ons om de hoek, sta ik in de rij voor kasse 3, veroorzaakt door een klant, wijzend naar de reclamefolder. Vrij expressief wordt de kassière meegedeeld dat de aanbieding wel degelijk deze week ingaat. Alleen … het digitale geldinnameapparaat weigert elke medewerking. Na enig dimdammen of de manager nu wel of niet moet komen wordt het reclamevoordeel van 15 cent weggepoetst. Eindelijk zit er weer wat schot in mijn beurtbalkje op de kassaband. Op dat zelfde moment ontstaat in de rij naast mij enige commotie om een moeder met haar zoontje van ongeveer 6 jaar.

“Hé, wil je daar even mee ophouden.” Het zoontje drukt herhaaldelijk het winkelwagentje achter op de achilles van de vrouw. Zodra ze zich omdraait herhaalt hij zijn actie. Het venijn spat van zijn gezicht. “Stop daarmee, dat doet zeer!” Maar nog voor ze zich omdraait voelt ze het metaaldraad weer hard tegen haar enkel.

Ik zie het de laatste tijd steeds vaker, moeders die het gedrag van hun eigen kind niet corrigeren maar ervan wegdraaien. Het lijken de eerste slachtoffers te zijn van ‘het nieuwe opvoeden’. Vol energie zijn ze ooit aan de nieuwe opvoedmethode begonnen, maar hebben het niet gered of hebben de filosofie van schrijver Sue Jenner verkeerd geïnterpreteerd.  Het had zo mooi moeten zijn:

Wees meer kind-gericht dan kind-sturend. Dit houdt in dat je meer moeten reageren vanuit begrip voor je kind en zijn of haar behoeften dan je van nature geneigd bent. Stel niet zoveel vragen aan je kind, doe niet alsof je zijn of haar leraar bent, slik je negatieve kritiek in, kijk minder boos en geef minder bevelen. Als je dat doet, belooft Jenner, zul je van je kind gedaan krijgen wat jij wilt, zonder dat je voortdurend ‘hou op!’ hoeft te krijsen.

(bron: ouders.nl)

Maar ook nieuwe opvoedmethoden vragen om een consequente ouder die zijn kind een duidelijk kader biedt. En daar gaat het fout. Juist die nieuwe methoden doen een groter beroep op je functie als opvoeder en je interactie met je kind. Wat vaak het gevolg is, is dat ouders ellenlange discussies aangaan met een kind van 4, of (erger nog) elk opvoedkundig gesprek uit de weg gaan.

Zo was ik laatst op een verjaardag waar een nieuwe opvoedmoeder volkomen overtuigd aangaf dat je geen ‘nee’ meer kunt zeggen tegen je dochter van 2. “Je moet met ze in gesprek en accepteren dat ze iets willen. Hun eigen ik moet nog volledig ontplooien en dat moet je niet blokkeren.”
Om een lang verhaal kort te maken: er werd inderdaad niets geblokkeerd en na twee zakjes chips en 3 ijsjes deblokkeerde het meisje haar gehele maaginhoud over de salontafel.

In de rij bij kassa 2 spreekt de vrouw uiteindelijk de moeder aan: “Wilt u uw zoon vragen daarmee op te houden, dat ziet u toch ook! De moeder kijkt schijnbaar verbaasd op:”Nou, dat zou ik wel kunnen vragen maar … ik denk alleen niet dat hij zal luisteren.” De vrouw aarzelt geen moment, grijpt uit haar wagentje de halfvolle yoghurt, trekt het open en stort met twee ferme knepen het volledige pak over het hoofd van jongetje uit. “Zo! Ik heb ook een vrije opvoeding gehad.” De jongen volgt de yoghurtstroom van zijn schouder , langs zijn jas tot op de grond. Moeder en zoon kijken elkaar verbouwereerd aan. Het enige geluid in de supermarkt is dat van het geroezemoes van rij 2 en 3 en de klodders yoghurt die op de tegelvloer vallen.

Je mag er niets van zeggen  over hoe anderen hun kinderen opvoeden. Alsof je ze classificeert als slechte ouders. Daarnaast loop je al snel het risico als conservatieve “rust reinheid en regelmaat ouder” te worden aangezien. Ik waag mij er dan ook niet aan. Trouwens … ik ben meer iemand van de non-verbale communicatie. Dus … mocht ik bij u op de stoep staan met een pak yoghurt in mijn handen … dan weet u genoeg!